Search Results

روزهایی هست که دلم می‌خواهد بی‌هدف بنویسم. مثل روزهایی که آدم گرسنه نیست اما دلش هوس میرزاقاسمی می‌کند. پیش‌ترها که زندگی را این‌قدر هدف‌گرایانه نگاه نمی‌کردیم، وبلاگ‌ می‌نوشتیم بابت همین هوس‌ها. برش‌های کوتاه و واقعی زندگی‌ را کنسرو می‌کردیم توی چند پاراگراف و خلاص. هدفی هم نداشتیم الا هوس. بابت همین بود که نوشتن راحت‌ بود. انتظاری از خودمان و دیگران نداشتیم. اما الان باید برای هر چیزی-حتی نوشتن- هدف داشت. برای هر نفسی که فرو می‌رود و برمی‌آید. حتی توصیه شده که یک دفتر هدف‌گذاری پرِ شال‌مان بگذاریم و صد و یک هدف منسجم را در آن لیست کنیم و تا دانه به دانه آن‌ها را عملی نکنیم، نمیریم. تیک بزنیم و برویم سراغ بعدی. پس کی همدیگر را ببوسیم؟ گور بابای هدف. مگر این‌جا میدان تیر است؟ بی‌هدف می‌نویسم. دیروز رفته بودم پیش رضا و سوده. حرف رسید به عادت. به این‌که به همه چیز عادت می‌کنیم و وقتی عادت کردیم دیگر نه خوبی‌اش را می‌بینیم و نه بدی‌اش. مثل آهنگ‌ پس‌زمینه‌ی رستوران‌ سر خیابان چهارم. آدم هنوز روی صندلی جا گیر نشده و سفارش نداده که دیگر صدای آهنگ را نمی‌شنود. آهنگ هست، اما دیگر آن را نمی‌شنوی. انگار مغز از یک جایی به بعد تصمیم می‌گیرد که صدای تنبک و گیتار را کلا نشنیده بگیرد. بار آخری که رفته بودم، باران و طوفان بود و وسط کباب خوردن برق‌ها رفت و تبعا آهنگ قطع شد. تازه وقتی قطع شد فهمیدم که آهنگی پخش می‌شده و چه خوب که بوده و حیف که نیست و حالا باید به صدای ملچ ملچ غذا خوردن آقای شبیری گوش بدهم. این عادت کردن همزمان نقطه‌ی قوت و نقطه‌ی ضعف مغزم است. عادت به فراموشی رنج و عادت به فراموشی سعادت‌مندی. عادت به هدف‌مدارانه زندگی کردن. بی‌هدفی خوب است. لااقل گاهی وقت‌ها. انتظاراتم پایین می‌آید. توقع جامعه را هم پایین می‌آورم. این فشارِ سنگین عقب افتادن از توده‌ی هراسان و ترس از نرسیدن به گرد پای آن‌ها. همان کاری که شاعر می‌کرده و هم‌زمان که شاه کشورگشایی می‌کرده، بزرگوار لبه‌ی جوی می‌نشسته و لب بر لب یار و گذر عمر و بقیه‌ی ماجرا. داستانِ راه رفتن روی بند باریک بین بی‌ستاره بودن و له شدن زیر بار ستاره‌هاست. همیشه منتظر ته ماجرا و هدفی هستم که در هر عملی نهفته است. بابت همین است که از «چرا؟» زیاد استفاده می‌کنم. بریم قدم بزنیم؟ چرا؟ دوستت دارم. چرا؟ امروز از ظهر تا شب قرار است مثل غبارِ معلق در ستونِ نورِ تابیده شده از پنجره، دور خودم بچرخم. وا.. چرا؟ از این «چرا»هایی که هدف‌شان فقط پیدا کردن «هدف»های متعالی است در این زندگی‌ای که لزوما متعالی نیست. یا لااقل تعالی آن در بالا بردن کیفیت دقایق محدود آن است. اما من یک دفتر دارم که صفحه‌ی اول آن نوشته‌ام صد و یک هدفی که باید به آن‌ها برسم وگرنه ماهیت من مخدوش می‌شود و بازنده می‌شوم. بازنده‌ی بازی‌ای که اصلا وجود ندارد. فتح قله‌ی اورست با دست. رنگ کردن خط استوا با خون اردک. لمس کردن ترقوه‌ی نیمی از مردم جهان. هدف صد و یکم: اتمام اهداف زندگی و سپس شروع به زندگی. که خب، بالطبع خیلی دیر است. خوشم آمد از بی‌هدف نوشتن. حکم خراب شدن قطار در کوه‌های لرستان را داشت، آن‌هم بهار که همه جا سبز است. فرصت کوتاهی بود برای تماشای اطراف. خوش گذشت. حالا بروم سراغ هدف‌های زندگی‌ام. #فهیم_عطار @fahimattar

آن‌قدر از جزییات زندگی‌ام این‌جا نوشته‌ام که احتمالا شب اولِ قبر، نکیر و منکر نیاز چندانی به فشار دادن و پرسش و پاسخ و این‌ها ندارند و خودشان همه چیز را پیشاپیش می‌دانند. دیروز ماموریت داشتم تا یک جا حوله‌ای وصل کنم به دیوار حمام. یک ماموریت ساده در حد پایین بردن کیسه‌ی آشغال و گذاشتن دم در، قبل از ساعت نه. من و مته و چکش رفتیم توی حمام. کل ماجرا فرو کردن دو تا پیچ بود توی گچ دیوار. اولی را فرو کردم. اما پیچ دوم مقاومت کرد. دو دور که می‌خورد صدا می‌داد و جلو نمی‌رفت. بعد فهمیدم که خورده به نبشی آهنی. باز هم زور زدم. فشار دادم. با چکش کوبیدم توی سرش. پیچ اول هم شل شد. گچ دیوار کنده شد. رنگ لبه‌ی جای حوله‌ای پرید. پنجاه دقیقه‌ی تمام توی حمام کشتی گرفتیم. نه من کوتاه می‌آمدم و نه پیچ. نتیجه شد یک دیوار رنجور و ترک خورده. دو تا پیچ که انگار قطارتهران- یزد از روی آن‌ها رد شده. یک مرد خسته و عرق کرده و یک جاحوله‌ای شل که به افق هیچ اذانی ، افقی نیست و حوله از روی آن سُر می‌خورد. ماموریت به ظاهر انجام شد اما خودم می‌دانستم که شکست خورده‌ام. خیلی زور زدم. امروز همین‌ها را برای محبوب تعریف ‌کردم. از تمام زورهایی که توی حمام زده بودم برایش گفتم .محبوب کل مصیب وارده را این‌طور به دار کشید که : «هرجا داری زور اضافی می‌زنی، بدون که یه جای کارت داره می‌لنگه». راست می‌گفت. آن جاحوله‌ای برای آن دیوار نبود و من زور اضافه می‌زدم. باید نصبش نمی‌کردم. یا اصلا روی دیوار روبرو نصبش می‌کردم. بعد هم گفت که کلا زور نزن. تلاش کن اما زور نزن. یک مرز باریک بین تلاش و زور وجود دارد که آدم را از پویایی به فرسودگی سوق می‌دهد. از همان حرف‌هایی بود که یکهو چراغ توی سر آدم روشن می‌کرد. بدیهیاتی که از بس جلوی چشم آدم هستند، دیده نمی‌شوند. دمت گرم محبوب. توی دلم تعمیمش دادم به ارتباطات و رفاقت‌ها و عاشقی‌ها و خلاصه به همه چیز. یک همکار قدکوتاه دارم که دو سال است با یک مرد آلمانی که آلمان است و قدش چهار برابر اوست وارد رابطه شده است. همدیگر را تصادفا توی ترکیه دیده بودند و علف‌ به دهن بزی خوش آمده و الباقی ماجرا. خیلی از هم دورند. افق‌شان هم یکی نیست. ما که صبحانه می‌خوریم، مرد آلمانیِ خیلی قد بلند کم کم دارد پیازها را تفت می‌دهد برای شام. زبانشان هم که یکی نیست. اما تلاش ‌می‌کنند برای بقا. یک بار مرد بلندتر از آلمان آمده بود اینجا. برای بار اول هر دو نفرشان را با هم دیدم. کنار هم انگار یک بوته گل رز را کاشته باشند کنار یک صنوبر. اما با این وجود درست مثل نت‌های موسیقی‌ای بودند که مثلا چایکوفسکی چیده باشد کنار هم. ارگانیک و طبیعی. نرم و روان و قشنگ. امروز که محبوب این حرف‌ها را زد یادشان افتادم. اینکه برای با هم بودن تلاش می‌کردند اما بدون زور زدن. بدیهیات زندگی. دوست داشتن بدون ریختن عرق. در عوض من رفیق‌های زیادی دارم که سال‌هاست یا من آن‌ها را خط زدم و یا آن‌ها من را خط زده‌اند. به شکل مدنی به این نتیجه رسیده‌ایم که دست از تقلای بیهوده برای زنده نگه داشتن موجودی به اسم ارتباط برداریم. دوستی من و پیچ دوم. خلاصه که زور زدن کار بیهوده‌ای است. جای جاحوله‌ای هر جا نیست. یک رفیق افسرده داشتم که کلا آدم غمگینی بود اما همیشه اصرار داشت مثل مجری‌های جفنگ جُنگ‌های تلویزیونی، شاد در انظار عمومی ظاهر شود. قدرت خدا وقتی که زور می‌زد تا خوشحال باشد، می‌شد شبیه حاجی فیروزهای سر چهارراه، دمِ عید. آدم یاد جای ترقه‌های چهارشنبه سوری روی دیوار سفید می‌افتاد. زشت و نچسب. در عوض وقتی تلاش می‌کرد تا غمگین نباشد، می‌شد یک تکه جواهر. قشنگ می‌شد. خودش بارها اعتراف کرده بود. می‌گفت این زور زدن زیادی فرسوده‌ترش می‌کند. حالا می‌فهمم که از به زور خوشحال بودن تا تلاش برای غمگین نبودن چقدر فاصله است. به اندازه رز تا صنوبر. باریکلا محبوب. چقدر حرف زدم. بس که زندگی‌ پر شده از زور زدن. همین است که محبوب گفت. اصلا چاپ می‌کنم و می‌زنم به دیوار تاهر جا دیدم که زور می‌زنم، بفهمم که یک جای کار دارد می‌لنگد و باید کشید بیرون و خلاص. من باید بخوابم. اما شما که با آن مرد آلمانی قد بلند هم افق هستید این ماجرا را تعمیم بدهید به همه‌ی زورها و زور زدن‌ها و سعادت و خوشبختی زوری و الخ. حتما یک جای کار دارد می‌لنگد. #فهیم_عطار @fahimattar

🌹 هزار و یک بار عشق یکم بار که عاشق شد، قلبش کبوتر بود و تنش از گل سرخ اما عشق، آن صیاد است که کبوتران را پر می دهد و آن باغبان است که گل های سرخ را پرپر می کند؛ پس کبوترش را پراند و گل سرخش را پرپر کرد. * دوم بار که عاشق شد، قلبش آهو بود و تنش از ترمه و ترنم اما عشق، آن پلنگ است که ناز آهوان و مشک آهوان نرمش نمی کند، پس آهویش را درید و تنش را به توفان خود تکه تکه کرد؛ که عشق توفان است و نه ترمه می ماند و نه ترنم. * سوم بار که عاشق شد، قلبش عقاب بود و تنش از تنه سرو اما عشق، آن آسمان است که عقابان را می بلعد و آن مرگ است که تن هر سروی را تابوت می کند؛ پس عقابش در آسمان گم شد و تنش تابوتی روان بر رود عشق. * و چهارم بار و پنجم بار و ششم بار و هزار بار. هزار و یکم بار که عاشق شد، قلبش اسبی بود از پولاد و آتش و خون و تنش از سنگ و غیرت و استخوان. و عشق آمد در هیأت سواری با سپری و سلاحی بر قلبش نشست و عنانش را کشید، آنچنان که قلبش از جا کنده شد. سوار گفت: از این پس زندگی، میدان است و حریف، خداوند؛ پس قلبت را بیاموز که: عشق کار نازکان نرم نیست عشق کار پهلوان است، ای پسر آنگاه تازیانه ای بر سمند قلبش زد و تاخت و آن روز، روز نخست عاشقی بود. ✍️#عرفان_نظرآهاری @erfannazarahari www.nooronaar.ir

By Sydney Martin - Iran1400.org About this Article This article delves into the evolution of Iranian cinema throughout the 20th century, tracing its trajectory through various stages, including silent films, sound films, and dubbing. Additionally, it examines the impact of government policies on the development of Iranian cinema, taking into account the divergent approaches taken by different regimes. The article also explores the interplay between global events and Iranian cinema, as well as the influence of foreign cinematic traditions on the country's native industry. Moreover, it highlights the ways in which cinema has reflected and responded to the shifting social dynamics of Iranian society. Cinema Before the Islamic Revolution In 1900, only five years after the first-ever screening of a cinematographic film, Mozaffar al-Din Shah Qajar viewed scenes filmed with a cinématographe, the french motion picture camera, during his first trip to Europe. Impressed, he immediately ordered his chief photographer to purchase a Gaumont camera to document royal court activities.1 With this, Iranian cinema “fell within the realm of the centralized government” for the next three decades, defining the central tension of Iranian cinema even after the revolution.2 Unlike many other countries, where cinema was marketed for mass entertainment, in Iran, it was reserved for the upper class. Additionally, most Iranians were illiterate and thus unable to read the captions on foreign films.3 Therefore, although there were several theaters, disapproval from religious authorities, strict censorship laws, and social, economic, and political conditions prevented significant growth of cinema during the early 1900s. The first Iranian feature-length silent film, Abi and Rabi, came out in 1930. It was directed and produced by Ovanes Ohanian, a Russian-Armenian immigrant who also established Iran’s first film studio. That same year, Iran’s first film school, Parvareshgahe Artistiye Cinema (The Cinema Artist Educational Centre) was founded. In 1933, the Persian language was heard on the screen for the first time with Doktar-e Lor, a film so successful that it remained in theaters for more than two years.4 Despite this improvement, from 1937 to 1948 there was a “decade of non-productivity” in Iran, caused by a combination of factors: World War II and the Allied occupation of Iran, the abdication of Reza Shah Pahlavi, and the popularity of foreign films in the country. After the war, due to the influential presence of the Allied powers, Hollywood films and foreign propaganda dominated the industry, especially as those in the industry realized that dubbing foreign films with Farsi was relatively easy and profitable. A number of dubbing studios were established between 1943 and 1965, as dubbing was “the ideal solution for distributors and cinema owners to gain further profit.”5 Development of Iranian cinema picked up in the 1950s, with 324 films produced from 1950 to 1965. Although these films were produced in Iran, Western influence was extreme, as commercialized Iranian cinema was “saturated with dominant themes of dance, music, simplistic dramas and Persianized versions of Western popular movies.”6 These films were often of low production value, containing one-dimensional plots and characters.7 Censorship was rife during this time, prohibiting negative reflections of Iranian society or political criticism of the government, thus, government regulations stifled the development of a native film industry that accurately reflected Iranian society.8 This genre of film, called “Filmfarsi,” emerged in the early 1950s and lasted until the 1979 Islamic revolution. Reacting to Filmfarsi, a new genre called “Iranian New Wave” (موج نو) emerged during the mid to late 1960s. Influenced by Italian neorealism, Iranian new wave experimented with philosophical and poetic features, rural settings, and non-professional actors to make social critiques. Filmmakers in this genre used creative tactics to evade censorship, developing a unique aesthetic that put Iran on the map of international cinema for the first time, as was seen in Dariush Mehrjui’s The Cow and Masoud Kimiai’s Qeysar, both released in 1969.9 This, in addition to “raw emotions from the tumultuous history of the country,” became a defining characteristic of the Iranian New Wave.10 During the 1970s, as Mohammad Reza Shah Pahlavi became increasingly confident in the stability of his government, more and more films with critical social themes emerged. However, the Shah was mistaken, and this increased cultural freedom eventually contributed to his demise. Leading up to the 1979 Islamic revolution that toppled the Shah, some Iranians viewed Filmfarsi as a “source of moral corruption” and “imperialist encroachment.”11 This resulted in the burning of many theaters by extremists, the most significant of which being the 1978 Cinema Rex fire, in which more than three hundred Iranians were killed after a fire was started and the cinema’s exit doors were intentionally locked. Historian Abbas Amanat notes that “widespread rumors at the time held SAVAK and the pro-government agents provocateurs responsible. Yet the arson was consistent with a pattern of Islamic activists’ setting ablaze cinemas and other venues of supposed Western decadence for more than a decade.”12 However, the Rex Cinema fire was not just another theater set ablaze. Due to its severity, as well as rising tensions within Iran and dissatisfaction with the Shah, the Rex Cinema fire served as a catalyst for the 1979 Islamic revolution. Cinema Under the Islamic Republic After the revolution, strict Islamic laws concerning gender relations, immodesty, and immorality led to the suppression of Filmfarsi films. However, Iran’s new leader, supreme leader Ayatollah Ruhollah Khomeini, was not entirely opposed to cinema. Rather, he viewed it as a tool that “ought to be used for the sake of educating the people” instead of using it to “corrupt” Iranian youth. The suppression of Filmfarsi after the revolution by the new government bolstered the growth of the Iranian New Wave.13 Cinema was then used to promote the values of the Islamic revolution, leading to an Islamization of Iranian Cinema. Although there were films released about the abuse faced under the Shah, the beginning of the Iran-Iraq War in 1980 led to the development of a war films genre, which depicted themes of religion, martyrdom, and the war effort. This genre included documentary films about the war, many of which had funding from the Islamic government. According to filmmaker Earnest Pouya Enayati, this divided filmmakers of this genre into two groups: the government-funded group, which produced ideological and religious cinema, and the group without government funding, which “attempted to address the realities inside the society.”14 In 1982, the Islamic Republic’s Ministry of Culture and Islamic Guidance decreed that Iranian films must align with the Islamic principles of a “system of modesty.”15 This censorship led to a “decline in both the quality and the quantity of Persian films” and caused some filmmakers to leave the country.16 Filmmakers who stayed in Iran had to “make serious artistic compromises and creative concessions.”17 These guidelines gave way to “new audiovisual aesthetics” that, in turn, cultivated the “New Iranian Cinema” of the late 1980s and 1990s. New Iranian Cinema should be distinguished from Iranian New Wave, as Farshid Kazemi notes succinctly: “there are certain continuities between the neorealist themes and techniques of pre- and post-revolutionary art cinema, such as the use of non-professional actors, rural settings, location shooting, and a poetic and humanist vision; yet the establishment of the Islamic Republic completely transformed Iranian society and cinematic culture, effectuating a significant rupture between the two film movements, not least due to the Islamic regulations and censorship codes that became normative in this period.”18 In addition to understanding the restrictions of the Islamic Republic’s censorship, party politics also significantly affected Iranian New Wave cinema. For example, Iranian cinema grew significantly under Mohammad Khatami’s 1983-1992 term as Minister of Culture. However, his tolerance resulted in his resignation after condemnation by hardliners for certain films’ “deviation from Islamic culture.”19 This is one of many instances that show what Hamid Daficy calls a “deepening sociopolitical and cultural struggle over cinema, media, and culture,” a struggle which remained within Iranian cinema for decades to come…20 Stay tuned for Iran1400’s upcoming article on 21st-century Iranian cinema and check out our article on women in Iranian cinema here. Gaffary, Farrokh. “Cinema i. History of Cinema in Persia.” Encyclopædia Iranica, V/6: 567-572. ↩︎ Naficy, Hamid. “Iranian feature film: A brief critical history.” Quarterly Review of Film & Video 4, no. 4 (1979): 443-464. ↩︎ Parhami, Shahin. “Iranian cinema: before the revolution.” Off Screen 3 (1999). ↩︎ Ibid. ↩︎ Ibid. ↩︎ Ibid. ↩︎ Harding, Oscar. “Review: “Filmfarsi” Reveals A Hidden Side to Iranian History Through Exploitation Cinema.” Cinema Escapist (2020). ↩︎ Choo, Matthaeus. “An Introduction to Iranian Cinema.” Sinema (2021). ↩︎ Ibid; Kazemi, Farshid. “Iranian Cinema.” Cinema and Media Studies, https://www.oxfordbibliographies.com/view/document/obo-9780199791286/obo-9780199791286-0293.xml. ↩︎ Kazemi. “Iranian Cinema.” ↩︎ Ibid. ↩︎ Amanat, Abbas. “Iran: A modern history.” (2017): 712-713. ↩︎ Choo. “An Introduction to Iranian Cinema.” ↩︎ Enayati, Earnest Pouya. “Iranian Cinema: an evolution.” Impakter, (2018). ↩︎ Kazemi. “Iranian Cinema.” ↩︎ Talachian, Reza. “A Brief Critical History of Iranian Feature Film (1896–1975).” a chapter in A Survey Catalogue and Brief Critical History of Iranian Feature Film (1896–1975), MA dissertation, Department of Cinema and Photography in the Graduate School, Southern Illinois University (1980). ↩︎ Akrami, Jamsheed. “Cinema ii. Feature Films.” Encyclopædia Iranica, V/6: 572-579. ↩︎ Kazemi. “Iranian Cinema.” ↩︎ Mehrabi, Massoud. “A Bed and Several Dreams: A Short History of Iranian Cinema.” Cinéaste 31, no. 3 (2006): 38-47. ↩︎ Naficy, Hamid. A Social History of Iranian Cinema, Volume 4: The Globalizing Era, 1984–2010. Vol. 4. Duke University Press, 2011: p. 24. ↩︎

BY Sydney Martin - Iran1400.org This blog was inspired by Spotlighting an Author event with Dr. Kian Tajbakhsh, where he discussed his book “Creating Local Democracy in Iran: State Building and the Politics of Decentralization”. I am grateful to Dr. Tajbakhsh for not only volunteering his time during the event but also for looking over this blog post. - Sydney Martin The Constitutional Revolution was a turning point for the origins of local government in Iran, as well as for modern society. Republican framers pushed for a constitutional monarchy by adopting and adapting a number of provisions from European constitutions to create local authorities, municipalities, and governments. Four sets of laws established in 1907 acted as the building blocks of local government in Iran: town laws, provincial laws, department laws, and territorial laws. Two points from this time emerged that have great relevance to the challenges facing Iran today. The elite republican constitutionalists sought to create a centralized government with enough capability to be able to govern a country that was facing counter-constitutionalist royalist attacks and on the verge of fracturing. The country was not well established in terms of administrative structure and the constitutionalists wanted to establish enough centralized power to impose their constitutionalist, republican, and quasi-liberal constitution on the country — they wanted to effectively govern. During that time, the anjomans, which had played an important role in the local and town associations, as well as during the constitutional revolution, wanted more authority and responsibility. However, Iran was in an early stage and did not have effective control over its territory —it did not have its writ. The central government was wary of decentralizing and giving too much power to the anjomans because they were afraid of the centrifugal forces that could basically undo the gains of the constitutional revolution. Therefore, they insisted on keeping the local governments as subordinates to the central government. We must keep in mind that limiting the power of the local government is not necessarily an undemocratic move — take, for example, France or the United Kingdom. One can have a relatively weak sub-national system, but as long as it’s working in tandem with a democratic agenda from the national level, it could support a democratic agenda, which was a core objective of the Constitutional Revolution.1 Under the Pahlavis, Iran experienced a period of authoritarian centralization. The Pahlavis did not leave room for growing local institutions, and in many cases, they were stifled. Local institutions thus fell into abeyance. Therefore, when the Islamic Republic came into power and the Islamists included the shura and local councils in the new constitution, it was a new situation for Iran. However, it took 20 years before it was implemented. A 1955 municipality law included a “crucial provision” that granted a directly elected local assembly significant responsibilities vis-a-vis the municipal bureaucracy and the mayor. Although this was never enforced, and the anjomans never gained meaningful independence from the central government’s Ministry of Interior (MOI), it was a building block for the Islamic Republic of Iran. With the current government of Iran in mind, Dr. Tajbakhsh notes that the conventional understanding is that the city and village councils were established in 1999 by reformist president Mohammad Khatami, whose platform sought to deconcentrate the centralized power of the regime. Yet, upon further review, it turns out that the 1996 Local Council Law had been initiated and passed by the hardline fourth Parliament (1992 – 1996). However, this was not the first consideration of local government in the Islamic Republic. The referendum that approved the constitution in December 1979 also approved elected local government as a legal component of the state system, but this was not implemented. In 1982, The Majles passed a “Law on the Organization of the Islamic Councils of the Country” superseding the first local councils law from 1979, but it too was never implemented. Still, the Majles continued to debate local councils and in 1985 approved new regulations for executing elections, governing personnel, and hiring practices. These laws suggest that “lawmakers had an interest in instituting decentralization to align with the constitution.” However, again, it remained unenforced. In 1992, the reconstruction government introduced a decentralization bill in response to urban protests that began in 1991 due to high urbanization and economic stresses among lower economic classes. It hoped that these local elected councils could “improve local management, absorb social discontent, and, like its national elected institutions, be subordinated to the regime’s monopoly power.” The reformists then implemented the legislation. On May 24, 1994, conservative cleric Ali Savoji Movahedi formally introduced the bill on the floor of the Majles. It called for “simultaneous implementation of the entire hierarchy of vertically nested direct and indirect elected councils mentioned in Articles 7 and 100 of the 1979 constitution.” The law was approved just before the fourth Majles came to a close by a large majority. It defines the “purposes, responsibilities, and structure” of elected local government as it relates to the intergovernmental system and elaborates on the purpose of municipal government as it relates to the administration of local affairs. However, different groups had various goals for local democracy. Because of this, over the next two decades and over six rounds of elections, four different groups of actors pursued three agendas for decentralization. Velayi Islamists, who espouse a maximalist interpretation of the velayet-e faqih principle of clerical rule, pushed for Islamization. Apolitical technocrats and bureaucrats, as well as moderate Islamist parties such as Kargozaran and the Islamic Engineers Association, sought to implement managerialism and administrative efficiency. Lastly, Islamic reformists advocated for democratization within the Islamic Republic. In his book, Dr. Tajbakhsh further details these distinct competing social projects and the key actors engaged in the political decentralization reforms. A well-researched analysis of political decentralization in Iran, learn more details of this process by watching our Spotlighting an Author event with Dr. Tajbakhsh. For further information, check out his book Creating Local Democracy in Iran: State Building and the Politics of Decentralization here. Works Cited Tajbakhsh, Kian. Creating Local Democracy in Iran: State Building and the Politics of Decentralization. (Cambridge University Press, 2022.) Footnotes This paragraph reiterates Dr. Tajbakhsh’s response during his Spotlighting an Author here session to the question “How does local government under the Islamic Republic compare to local government under the Pahlavis?” ↩︎

BY Christian Petrillo - Iran1400.org Editor’s introduction: The encounter with modernity is a major theme in Iran‘s story during the past hundred years. During this period, perhaps no other poet in modern Iran symbolizes the struggle with modernity more than Forugh Farrokhzad, who, along with her poetry, is the subject of the following essay. Farrokhzad’s poetry depicts vividly what Immanuel Kant considered the hallmark of modernity and the enlightenment, that is, the maturity and courage to “dare to know.” Living in a traditional society in transition, Farrokhzad had the audacity to tear away the veil of norms, mores, taboos, and boundaries of society to reveal her innermost personal desires, no matter how sexual and carnal. Her poetry challenged the pretenses of a society that congratulated itself on having achieved a stage of enlightened tolerance. Especially boldly for a mid-century woman, Farrokhzad questioned the roles society assigned to women as daughters, lovers, wives, and mothers. She paid for her audacity with the loss of her mental health, but she was above all, authentic. Her authenticity, which runs through her life and work, makes Farrokhzad both modern and post-modern. She took up Kant’s challenge to “dare to know” and thus became a modern person, confident and self-reliant. Yet at the same time, she was what Richard Rorty, the American post-modernist thinker, calls “the strong ironist” –someone who discards the need for solid foundations in her life but recreates herself authentically and anew each day. On the cusp of a new century, Iran, like Farrokhzad, is faced with the same reckoning between the embrace of tradition and the allure of modernity. More than sixty years ago, Farrokhzad showed Iranians the way forward to liberty, and the price of liberation. Follow the link for Complete Blog

ما همه شرقیانی غمگینمیم، شرقیانی رنجور که قرن هاست در تاریکی برای قطره ای نور جنگیده ایم. ما خسته ایم، ما زخمی شده ایم، ما مرده ایم. ما همه این قرن ها در جستجوی خورشید بوده ایم و خورشید مگر چیست جر دانایی، جز عشق، جز شفقت جز گرما و روشنی و زندگی. ما میان این همه شب فقط کمی صبح می خواهیم. ما میان این همه تاریکی فقط کمی آفتاب ‌ می خواهیم و میان این همه مرگ فقط کمی زندگی. ای شرقی غمگین، غمگین نباش و نگذار که آفتاب در تو‌ بمیرد. آفتاب تنها دارایی ماست، پس نگذار هیچکس آن را از تو بگیرد. ✍️#عرفان_نظرآهاری @erfannazarahari🌿 #ای_شرقی_غمگین_غمگین_نباش #هفت_سین_نوروزی_در_خانه_نورونار #بهارتان_خجسته_باد سپاس از نوربانو نازنین معینی

از دیشب باران شروع شده و ول کن ماجرا هم نیست. کم‌کم باید درخت گردوی پشت خانه را ببرم و شروع کنم به ساختن کشتی. آن‌قدر باران آمده که اتوبان هفتاد و پنج را آب گرفته است. مسیر روزانه‌ام همین اتوبان است. وقت‌هایی که باران می‌بارد، صبح زود از خانه می‌زنم بیرون تا گرفتار ترافیک نشوم و کامروا شوم. اما امروز چهار نفر از من سحرخیزتر و کامرواتر شده بودند و زودتر زده بودند به دل جاده و وسط اتوبان هفتاد و پنج به عجیب‌ترین شکل ممکن با هم تصادف کرده بودند و همدیگر را جر داده بودند. بالطبع عرض تمام اتوبان را بسته بودند و گرفتار ترافیک شدم. ترافیکی که درخت‌ها از ماشین‌ها سبقت می‌گرفتند. دلشوره‌ی کار را داشتم. نگران گرداندن چرخ‌های اقتصاد مملکت. هر چه سعی کردم با بی‌شعوری کار خودم را پیش ببرم و از لای ماشین‌ها راهی پیدا کنم، نشد. نهایتا دست از تقلا برداشتم و ماشین را خاموش کردم. باران به هدف سیل می‌بارید. یک میلیون ماشین خاموش توی اتوبان، کنار هم ساکت ایستاده بودند. توی ماشین یک لیوان نیمه‌گرم قهوه داشتم و یک کیک قد کف دست و یک قسمت از پادکستِ نیمه گوش‌داده. ترکیب خوبی بود. یک ساعت زندگی ایستاد. هیچ‌وقت توی اتوبان هفتاد و پنج، زیر باران، کیک و قهوه نخورده بودم. تبدیل تهدید به فرصت به معنای کلمه. زدن کف دست‌ها به دیوار زندگی و توکل بر پروردگار و لذت بردن از حادثه‌ای که رخ داده بود. یک همکار دارم که اهل برمه است. یک بار مجبور بودیم با هم برویم جلسه. چون فوبیای سکوت دارم، توی راه الکی ازش پرسیدم که چطور با همسرت آشنا شدی؟ انگار خبر داشت می‌خواهم این سوال را بپرسم و متن سخنرانی‌اش را آماده کرده بود. شروع کرد مثل باران امروز ماجرای آشنایی‌شان را تعریف کرد. راست و دروغش گردن خودش. می‌گفت هشت سال پیش رفته یک اداره‌ای برای فلان کار. سوار آسانسور شده. چند تا زن و مرد دیگر هم پریده‌اند بالا. آسانسور یکهو تصمیم گرفته بین دو طبقه بایستد. تا آتش‌نشان‌ها بیاید و نجات‌شان بدهد، یک ساعت طول کشیده است. توی همین یک ساعت همکارم از فرصت استفاده کرده و لیلای زندگی‌اش را بین همان چند نفر پیدا کرده و عاشق شده و شماره تلفن رد و بدل کرده است. در عوض یک مرد دراز هم بوده که از فرط هول کردن، فرصت را از دست داده و همانجا غش کرده است. آسانسورِ وسط راه ایستاده بهترین مکان برای عاشق شدن و الباقی کارهای نکرده و راه‌های نرفته است. هنوز هم ترافیک است. حیاط ما خرگوش دارد. خرگوش‌هایی که همیشه نگرانند که نکند شاهین‌ها شکارشان کنند. زندگی‌شان فقط خوردن است و نگران بودن. فوقش هر فروردین به فروردین می‌افتند روی هم تا چهار تا بچه خرگوشِ نگران‌تر از خودشان تحویل جامعه‌ بدهند. اتفاقا موقع آن کار هم یک چشم‌شان رو به آسمان است که نکند حین گشنی کردن دریده شوند. حق هم دارند. با این اوصاف دو روز پیش یک خرگوشِ گرد آمده بود تا دو برگ کاهو را که انداخته بودم توی حیاط بخورد. خرگوش بینوا انگار که نسل شاهین‌ها منقرض شده باشد، بی‌خیال و مثل شیربرنج وا رفته، افتاد به جان کاهوها. هیچ نگاهی نیانداخت به آسمان. همان‌جا جلوی چشم خودم یک شاهین مثل دارت از بالا شلیک شد روی سرش و خفتش کرد و خلاص. مرحوم هیچ وقت نفهمید که چه موقع باید از زندگی لذت ببرد و چه وقت باید بدود و تعلل نکند. مسعود بهنود درونم باز بیدار شده و دلم می‌خواهد تا صبح خاطره‌ تعریف کنم. اما خب. ترافیک تمام شده و راه افتادیم. ترافیک لذت بخشی بود. انگار کائنات هم حوصله‌اش از من سر رفته باشد و ابر و باد و مه و غیره را بسیج کرده باشد برای یک ساعت نگه داشتن. من خودم هم دوست دارم که گاهی وقت‌ها بزنم کنار و اطراف را تماشا کنم. اما خب می‌ترسم. انگار یک مرز نازکی باشد بین لذت بردن و تعلل کردن. نمی‌فهمم کدام به کدام است. نمی‌فهمم دارم فرصت‌سوزی می‌کنم یا مثل نهنگ آمده‌ام روی آب تا نفس بکشم. نمی‌دانم در آن لحظه باید زندگی کنم یا باید بدوم تا زنده بمانم. بس که دنبال‌مان کرده‌اند و دویده‌ایم. لامصب. #فهیم_عطار @fahimattar

چند هزار زمستان را باید پشت سر بگذاریم تا به بهار برسیم؟ و چند روز را باید بسپریم تا به نوروز؟ نوروزِ تقویم را به نود روز می توان دید، نوروزِ تاریخ اما مردمان را از پس مردمان کفن می کند و‌ نمی رسد! اگر سه مهلکه دی و بهمن و اسفند را تاب بیاوریم، از زمستانِ طبیعت خواهیم گذشت. زمستانِ تاریخ اما قرن ها می پاید. زمستان تاریخ بدین آسانی ها بهار نمی شود. سالشمار تاریخ به سده ها ورق می خورد و هر روزش بسانِ سالی ست. برای رسیدن به نوروزِ تاریخ هزاران کهنهْ روز را باید از عمر بگذرانیم. من همان زنم که پاهایم در زمستانِ تاریخ فسرده است و تنم در پاییز بدسالاری در برگریزانی مدام است. قلبم اما تابستانی است پر تب و تاب و روحم بهاری سبز و شکوفاست. من همیشه همان قدر که سوگوارم، امیدوارم و همان قدر که اندوهگینم شادمانم و همانقدر که می ترسم جسورم. برای من نه آن پاییز گذشت و نه این زمستان اما من همان گونه که همیشه بهارم، بر بهارانگی خود هنوز و همچنان پای می فشارم؛ پس تو‌ هم پای بفشار. من خجستگی را از زیر سنگ غم و خاک سیاه می جویم، پس تو هم جستجویش کن… بهار طبیعت آمده است و مبارک است؛ بهار تاریخِ ما اما هنوز نه. بهار تاریخ را باید اندک اندک آفرید و این خاک و این سرزمین و این مردمان مبارک نمی شوند مگر به آفریدگاری که ماییم. ✍️#عرفان_نظرآهاری 🌱@erfannazarahari 🌿#بهار_طبیعت_آمده_است_بهار_تاریخ_ما_اما_نه 🌱#مبارک_نمی_شویم_مگر_به_معجزه_خویشتن 🌹#من_خجستگی_را_می_جویم_شما_هم_جستجویش_کنید

تصویر هفت سین شهرکتاب سوخته بابل، تصویر پیروزی زندگی بر خاکستر گذشته است. این تصویر ماست که در اوج زمستان، تابستانی شکست ناپذیر در درون خود یافته ایم و با گامهایی محکم به بهار سرزمینمان گام خواهیم نهاد! پایداری و دوام تاریخ ما گواه آن است که ما از همه آنچه هرگز بر ما گذشته است نیرومندتریم! به یاد جاویدنامان سالی که گذشت ، که عاشق ترین زندگان بودند ... نوروزباستانی شادباد آیدین آرتا @AydinAreta

... سال، نو می شود. تا پارسال همیشه دو پاراگراف در فضیلت سال نو ریسه می‌کردم و تهش هم می‌نوشتم سال نو مبارک. اما امسال تبریک نمی‌گویم. هفت‌سین می‌چینم اما تبریک نمی‌گویم. به خاطر خودم و آن‌هایی که دیگر بین‌مان نیستند. به هر حال. تدارکات سفره را چیده‌ایم. همه‌ی سین‌های مورد نظر را پیدا کردیم و خیلی منظم و منزه چیدیم روی سفره. مانده بود ماهی گلی. این حیوان هراسان و قشنگ و دوست‌داشتنی. و "امر شوری بینهم" کردیم که بخریم یا نه. حیات سفره به ماهی است و همان وول خوردنش جان می‌دهد به سین‌های حاضر در مجلس. اما حیات خودِ ماهی چی؟ شیر یا خط کردیم و تصمیم شد به خریدن ماهی. این روزها تصمیمات حیاتی و مماتی به همین دقت گرفته می‌شوند. رفتم دکان ماهی‌فروشی. تنوع ماهی‌هایش تنه می‌زد به اقیانوس اطلس. یک پسر هفده هجده ساله آمد جلو و پرسید که چی می‌خواهم؟ گفتم ماهی گلی. گفت آکواریومت چقدر است؟ دستم را به اندازه عرض شانه‌های نحیفش باز کردم و گفتم این قدر. گفت: «نچ، کمه. بزرگتر باید باشه». باید سایز دست‌هایم را گشادتر می‌گرفتم اما دیر شده بود. شروع کرد به روضه‌ خواندن. از شرایط نگهداری ماهی گلی. میزان ریدن‌شان در هر روز. میزان باکتری‌ها در هر اینچ مکعب آب. ذات‌الریه‌ گرفتن‌شان. بحران‌های روحی در مقابله با آکواریوم جدید و دیدن چهره‌ی زمخت من و الخ. قیافه‌اش شبیه به هری پاتر بود. مثل رپرها تند حرف می‌زد. مغزم مثل بچه‌ی کوتاه‌قدی که توی خیابان برای رسیدن به پدرِ لنگ‌درازش باید بدود، دنبالش می‌دوید. یکی درمیان حرف‌هایش را می‌فهمیدم. البته همیشه اسفند که می‌آید، چهل درصد مغزم می‌رود حوالی میدان تجریش و آریاشهر و از رادار خارج می‌شود. می‌ماند ده درصد باقیمانده که قرار بود حرف‌های هری را بفهمد (فیوز پنجاه درصد دیگر هم طی این چهار پنج ماه اخیر سوخته و از حیز انتفاع افتاده است). ماهی‌های آریاشهر را می‌ریختند توی تشت قرمز. دستکم چهارصد تا ماهی توی یک تشت. می‌گفتم آن چهار را تا بده و کریم با تور می‌افتاد دنبال‌شان. درست مثل تعقیب مظنون به قتلی در میدان پانزده خرداد تهران، آن‌هم وسط شلوغی‌های روز شنبه. بالاخره گیرشان می‌انداخت و می‌چپاندشان توی نایلون و گره می‌زد و می‌داد دستم. هری گفت فهمیدی؟ گفتم کجای ماجرا را فهمیدم؟ گفت این‌که دمای آب باید چقدر باشد و این‌که دوای باکتری کش را چند بار در هفته بهشان بدهی و فیلتر آب را چند وقت یک بار عوض کنی و لامپ بالای سرشان چند وات باشد و غیره. من فقط همان غیره را فهمیده بودم. این‌که نباید ماهی بخرم. و نخریدم و آمدم بیرون. ماهی‌های توی تشت آریاشهریک طوری آدم را نگاه می‌کردند که حس می‌کردی خیلی فرقی بین تشت کریم و تنگِ من برایشان وجود ندارد. هیچ کدام‌مان به هیچ کجای‌مان نبود که باکتری و ذات‌الریه و فیلتر و روحیه لطیف ماهی گلی چی هست. آدم راحت چهار تا می‌خرید و می‌برد خانه. حالا اجلش کریم باشد یا من. چه فرقی دارد. کریم هیچ وقت از ارزش جان ماهی گلی به من چیزی نگفته بود. تصور بر این بود که چون توی جیبم پول دارم و ماهی هم دست و پا برای فرار ندارد، پس حیات و مماتش دست من است. جان بی‌ارزش ماهی گلی. خلاصه بی‌ماهی برگشتم خانه. فردا سال، نو می‌شود. دور از پدر و مادر هستم و نمی‌توانم بروم خانه‌شان و دور هم توپ سال نو را بترکانیم. یک بار تحویل سال ساعت هشت صبح بود. همان صبح زود کادو به دست رفتم سمت خانه‌شان. آمدم از تاکسی پیاده شوم که کادو خورد زمین و پکید. گمان کنم یک میوه‌خوری یا شیرینی‌خوری‌ای چیزی بود. کوبیدم توی سرم که حالا چه غلطی کنم؟ راسته‌ی ستارخان را ادامه دادم و دیدم یکی از هزارتا مغازه باز است. کی صبح روز عید دکانش را باز می‌کند؟ فرشته‌ی نجات من. رفتم داخل و یک ظرف نمی‌دانم چی‌خوری خریدم. فرشته‌ی نجاتم کادوش کرد و داد دستم. زیر پیشخوان عکس یک پسر جوان را زده بود و هوالباقی و از این برنامه‌ها. پولش را داد و گفتم: «دمت گرم که هستی و سال نو مبارک». فرشته هم گفت: «خب». همین. بی‌تبریک. سبزه‌ها قد می‌کشند. سفره‌ی هفت‌سین به راه است. نبودن، سر یک سفره ملال‌آور است اما دوای نسیان هم هست. سال خوبی برای خودمان آرزو دارم. سالی پر آگاهی و دوست‌داشتن و زندگی. سال تمام شدن شیر یا خط و تصمیمات کتره‌ای. سال نجات ماهی‌های توی تشت. سال بیداری کریم. سال دور هم بودن و نه دور از هم بودن. #فهیم_عطار @fahimattar

اسمت در شناسنامه هر چه كه باشد، فرقی نمی کند؛ در خانه به هر نامی كه صدايت كنند، فرقی نمی كند؛ زيرا هر آدمی چه مرد و چه زن، در زندگی بارها و بارها نامش سياوش خواهد شد. و هر سياوشی ناگزير است كه برای اثبات حقانيتش از آتش بگذرد، برای اينكه بگويد راست می گويد، برای اينكه درستی اش را نشان دهد. مي دانی؟ دنيا پر از حماقت کی كاووسان و حسادت سودابگان است. دنيا پر از هيزم دروغ و هيمه دسيسه است و هميشه كسانی هستند كه هيزم بر هيزم می گذارند و هميشه كسانی هستند كه هيمه را بر می افروزند. دنيا پر از آتش بياران معركه است و هر كس به قدر توانش آتشی به پا می كند؛ انسان يعنی: حيوان كبريت در مشت! اما از آزمون آتش ها و فتنه اخگرها، جز به پای بی گناهی نمی توان گذشت؛ تنها لباسی كه در آتش نمی سوزد، لباس درستكاری ست، پيراهن معصوميت است، بالا پوش ايمان. سال هاست نه قرن هاست كه همه ماه های من اسفند است و هفت روز هفته من، سه شنبه آخر سال. از شنبه تا جمعه! منم و زور آزمایی آتش ها. من اما از روی آتش ها نمي پرم، من از آتش ها مي گذرم، با پای تاول زده، با جگر خون؛ آهسته آهسته ، از دل آتش، از ميانه دود... من اما نسوختن را آموخته ام و سال هاست دانسته ام آنكه آتشی را مي افروزد تا ديگري را بسوزاند، خود پيش از آن سوخته است. من استخوان های زغالين بسياری را ديده ام با چشمانی از خاكستر و گيسوانی از دود كه نامشان آدم بود! جزغاله از حسد، كز داده از كينه، سياه از سنگدلی. من هر روز از آتش می گذرم و پايان هر روزم سه شنبه است، سه شنبه ای از سور و از سرور؛ سه شنبه ای از شور و از شكر. به سرنوشت گفته ام: من آن سياوشم كه سوگ سياوش را به شور سياوش بدل می كنم. آيين من اين است. ✍️#عرفان_نظرآهاری @erfannazarahari 🔥 #چهارشنبه_سوری #در_سالی_که_گذشت_هر_روز_از_آتش_گذشتیم #اکنون_سیاوش_نام_هر_بی_گناه_حق_طلبی_است #سوگ_سیاوش_را_به_شور_سیاوش_بدل_کنیم 🎨#کامبیز_درم_بخش